Featuring:
Riccardo Tamburini, Joel Henrysson and Stefan Orman
Przybliżony czas czytania: 6 min.
Tropienie zwierząt to kluczowa umiejętność każdego myśliwego, wymagająca wnikliwej obserwacji i dogłębnej wiedzy na temat ich zachowań.
Trzech doświadczonych myśliwych zabiera nas w teren, dzieli się swoją wiedzą i odkrywa przed nami sztukę, a może raczej naukę tropienia. Zachęcamy do lektury i skorzystania z ich praktycznych wskazówek.
Niezbędna umiejętność
Riccardo Tamburini, doświadczony myśliwy z Włoch, mówi, że znalezienie zwierząt w lesie bywa trudne z wielu powodów, takich jak pora dnia, lepszy od naszego wzrok i słuch oraz to, że mogą po prostu znajdować się gdzie indziej.
„A jednak zwierzęta pozostają zwierzętami. Jedną ze stosowanych przez nie metod przetrwania jest powtarzanie określonych zachowań w dobrze znanym sobie terenie. Eksploracja nowych terytoriów zawsze wiąże się z ryzykiem. Dlatego obszar aktywności drapieżników jest zwykle znacznie większy niż ich ofiar. Doświadczony myśliwy powinien potrafić rozpoznać, jakie zwierzęta występują na danym obszarze, a kluczową rolę odgrywa w tym umiejętność »czytania« terenu” – podkreśla Riccardo.
Doświadczony myśliwy powinien potrafić rozpoznać, jakie zwierzęta występują na danym obszarze, a kluczową rolę odgrywa w tym umiejętność »czytania« terenu.
Riccardo Tamburini
Inny zapalony myśliwy – szwedzki ekspert Joel Henrysson – zgadza się z tą opinią i dodaje, żeumiejętność interpretacji śladów w terenie może przesądzić o sukcesie lub porażce tropiącego.
„W Szwecji, gdzie głównie poluję na dziki i sarny, tropienie odgrywa kluczową rolę w śledzeniu ruchów zwierzyny, przewidywaniu jej zachowań i zwiększaniu szans na udane polowanie – zarówno podczas podchodu, jak i wtedy, gdy trzeba odnaleźć ranne zwierzę, aby skrócić jego cierpienie” – mówi Joel.
Riccardo Tamburin
Odczytywane wskazówek
Szwedzki myśliwy Stefan Orman mówi, że polowanie z podchodu i tropienie zwierzyny to jego ulubiony sposób na spędzanie czasu w terenie.
„Przypomina to bardziej pojedynek »jeden na jednego« i nie jest łatwe. W tej metodzie polowania kluczowe znaczenie ma umiejętność »czytania« terenu oraz znajomość zachowań zwierząt o różnych porach roku. Przed wyruszeniem na polowanie trzeba odpowiedzieć sobie na wiele pytań: gdzie zwierzęta śpią i znajdują pożywienie, kiedy są aktywne, jak zachowują się w różnych warunkach pogodowych, jakie ślady lub szkody pozostawiają, żerując i przemieszczając się, jaki pozostawiają zapach i jak wyglądają ich odchody” – mówi Stefan.
W tej metodzie polowania kluczowe znaczenie ma umiejętność »czytania« terenu oraz znajomość zachowań zwierząt o różnych porach roku.
Stefan Orman
Riccardo Tamburini rzuca nieco więcej światła na te kwestie.
„Na przykład jelenie i dziki zawsze wędrują tymi samymi ścieżkami w poszukiwaniu pożywienia. W okresie godowym samce pozostawiają na drzewach i ziemi liczne ślady swojej obecności. Także tropy mogą zdradzać wiele informacji na temat płci, klasy i wieku zwierzęcia. Biegnące obok siebie węższe i szersze tropy, wskazują na to, że prawdopodobnie w danym miejscu przechodziła łania z cielęciem.
Jeśli mamy szczęście i podłoże jest miękkie, możemy także na podstawie głębokości tropu oszacować ciężar zwierzęcia. Oczywiście odchody i ich kształt dokładnie wskazują, jakie pozostawiło je zwierzę, a w przypadku drapieżników pozwalają nawet stwierdzić, co ostatnio jadło” – wyjaśnia Riccardo.
Stefan dodaje, że z dzikami bywa czasem trudniej, ponieważ szybko orientują się, kiedy mogą bezpiecznie wyjść z kryjówki.
„W niektórych rejonach, gdzie przebywa dużo ludzi, dziki potrafią wyczuć, czy pozostawiony przez nas zapach jest świeży, czy nie. Ponadto, jeśli w danym rejonie działa wielu myśliwych, zwierzęta będą bardziej aktywne wtedy, gdy ryzyko obecności myśliwych jest mniejsze. W wielu przypadkach oznacza to noc – od 2 do 5 nad ranem. „Jeśli w okolicy praktycznie nie ma ludzi, dziki powinny zachowywać się »normalnie« i wychodzić na żer wcześnie rano, późnym wieczorem lub w nocy” – mówi myśliwy.
Sojusznik wiatr
Stefan podkreśla również jeden ważny aspekt, o którym zapomina wielu myśliwych – wykorzystanie wiatru na swoją korzyść.
„Usłyszałem tę radę wiele lat temu od zawodowego myśliwego polującego na jelenie w Irlandii. To coś, o czym wie niewiele osób. Chodzi o to, aby oszukać zwierzęta, wykorzystując właściwości wiatru. Weźmy taki przykład: tropimy jelenie i wiemy, że przed nami, za dużym wzniesieniem, znajduje się miejsce, w którym lubią się gromadzić lub żerować.
W takim przypadku podejście tam z wiatrem w plecy może sprawić, że zwierzęta pomyślą, że nadchodzimy z przeciwnej strony. Dzieje się tak, ponieważ wiatr najpierw przelatuje nad wzgórzem i zwierzętami, a następnie zostaje »zassany« i powraca do nich z przeciwnego kierunku” – wyjaśnia Stefan.
ABC tropienia
Ponieważ Joel Henrysson specjalizuje się w polowaniu na dziki i sarny, przygotował małą „ściągawkę”, która może być pomocna w tropieniu tych zwierząt. Oto pięć ważnych elementów, na które należy zwracać uwagę w terenie.
1. Ślady i tropy
- Trop dzika: szerokie i zaokrąglone ślady z wyraźnymi odciskami dwóch racic i często widocznymi za nimi odciskami szpil.
- Trop sarny: mniejszy i delikatniejszy z widocznym ostro zakończonym, sercowatym kształtem racic. Często można go znaleźć na uczęszczanych szlakach łowieckich.
2. Odchody
- Odchody dzika: mają cylindryczny kształt i często występują w skupieniu. Ich wielkość zależy od diety i wieku zwierzęcia. Świeże, wilgotne odchody świadczą o niedawnej obecności.
- Odchody sarny: małe, przypominające granulki w rozproszonych kupkach. Sarny zwykle żerują w tych samych miejscach, więc świeże odchody mogą świadczyć o tym, że w pobliżu znajduje się żerowisko.
3. Ślady żerowania
- Zryta i przekopana ziemia: dziki ryją w poszukiwaniu korzeni, robaków i żołędzi, zostawiając połacie naruszonej ziemi. Im świeższe ślady, tym bliżej mogą się znajdować.
- Zdarta kora i obgryzione gałęzie: typowe ślady żerowania saren – zwłaszcza zimą, przy ograniczonej dostępności źródeł pożywienia.
4. Legowiska i miejsca odpoczynku
- Legowiska dzików: płytkie wgłębienia w gęstym poszyciu, często wyłożone liśćmi i gałązkami.
- Legowiska saren: zwykle można je znaleźć latem w wysokiej trawie lub osłoniętych miejscach. Przygnieciona roślinność wskazuje na często odwiedzane miejsce odpoczynku. Zimą sarny często odpoczywają na zboczach wzniesień.
5. Odgłosy i zapach
- Szelest w zaroślach: często jest to oznaka aktywności dzików, ponieważ przemieszczają się w grupach i hałasują podczas żerowania.
- Intensywny, piżmowy zapach: jeśli jest wyczuwalny na niewielkim obszarze, może wskazywać na miejsce tarzania się dzików lub ich legowisko.
A deer footprint on the left, a boar footprint on the right.
Ostatni element układanki
Myśliwi zgadzają się, że technologia termowizyjna bardzo pomaga w tropieniu, ponieważ pozwala znacznie łatwiej dostrzec i zlokalizować zwierzęta.
Zdaniem Joela Henryssona nowoczesna technologia naprawdę zmieniła zasady gry: „Lunety termowizyjne umożliwiają wykrycie sygnatury cieplnej zwierząt nawet pośród gęstej roślinności lub w całkowitej ciemności. Jeśli tradycyjne ślady wskazują na niedawną aktywność zwierząt, urządzenie termowizyjne może pomóc myśliwemu potwierdzić ich obecność bez ich płoszenia. Doskonale nadaje się także do obserwacji populacji i zarządzania stadem. A ponieważ poluję głównie na dziki, byłbym trochę zagubiony bez dobrego urządzenia termowizyjnego”.
Jeśli tradycyjne ślady wskazują na niedawną aktywność zwierząt, urządzenie termowizyjne może pomóc myśliwemu potwierdzić ich obecność bez ich płoszenia.
Joel Henrysson
Przed zakupem jakiegokolwiek urządzenia noktowizyjnego lub termowizyjnego upewnij się, że jest to zgodne z lokalnymi przepisami i używaj go tylko wtedy, gdy jest to dozwolone. Ambasadorzy naszej marki pochodzą z różnych krajów i dużo podróżują, co pozwala im testować różne urządzenia. W żadnym przypadku nie zachęcamy do nielegalnego korzystania z naszych urządzeń ani nie popieramy takiego postępowania. Więcej informacji na temat ograniczeń dotyczących eksportu i sprzedaży jest dostępnych na stronie: Export and Sales Restriction Policy.